Η κόλαση είναι… η άλλη.

Είναι πια γνωστό, πως τα περασμένα χρόνια, όταν ένας ρήτορας ήθελε να αποδείξει τη ρητορική του δεινότητα, δεν επαναπαυόταν στην ανάπτυξη και την υπεράσπιση ενός τετριμμένου θέματος, που ούτως ή άλλως θα είχε εύκολη επιχειρηματολογία, αλλά επέλεγε το πιο ανάξιο… λόγου θέμα, (αν μπορεί να επιτραπεί η αντίφαση) και προσπαθούσε να του πλέξει το πιο πειστικό εγκώμιο.

Όσο πιο ποταπό το θέμα και πιο αληθοφανές το εγκώμιο, τόσο μεγαλύτερη η δόξα του ρήτορα. Παραδείγματος χάριν, πώς να συγκριθεί το «Εγκώμιον της ομορφιάς», με το «Εγκώμιον της μύγας»;

Όπως έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ, η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη.

Ενώ η μύγα, όπως και να το κάνεις, μια υπεράσπιση την χρειάζεται...

Έτσι, με το πέρασμα των αιώνων κατάφεραν να εγκωμιαστούν λογής-λογής αναξιοπαθούντα θέματα. Από το «Εγκώμιο της Μύγας» του Λουκιανού, περάσαμε στο «Εγκώμιο της Φαλάκρας» του Συνέσιου του Κυρηναίου, το «Μωρίας Εγκώμιον» του Έρασμου, το «Οκνηρίας εγκώμιον ή γιατί μας κλαίνε οι ρέγκες» του Β. Καραβίτη και ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Ποιος όμως ορίζει τι είναι ανάξιο λόγου και ποια τελικά είναι η άχρηστη πληροφορία;
Ένα μικρό, καθημερινό συμβάν μου κίνησε το ενδιαφέρον να αναρωτηθώ πάνω στην παραπληροφόρηση των «ενημερωμένων» σύγχρονων ανθρώπων αλλά και στην ηθική τους.

Δευτέρα πρωί στο γραφείο και κατευθύνομαι ανυποψίαστη προς το κοινόχρηστο φωτοτυπικό, κρατώντας έγγραφα που σε λίγο θα υφίσταντο το φως ανακριτικού λαμπτήρα, ώστε να μαρτυρήσουν ή μάλλον να «ξεράσουν» τα σημαντικά τους μυστικά στις λευκές Α4 που υπομονετικά περιμένουν σε ρόλο μπάτσου. Το φωτοτυπικό, σαν άλλος ανακριτής, κάνει πάντα καλά τη δουλειά του.

Αποσυρράπτω τα έγγραφα από τις χειροπέδες τους, ώστε να αρχίσει η ανάκριση, με άλλα λόγια τα απαλλάσσω από τις συρραφίδες τους, αλλά, φευ, κάνω το λάθος να τις πετάξω στο παρακείμενο καλαθάκι.
Εκείνη τη στιγμή νιώθω επάνω μου το υποτιμητικό βλέμμα μιας κατά τ’ άλλα συμπαθεστάτης, ομορφοτάτης και νεοτάτης συναδέλφου μου. Το απαξιωτικό αυτό βλέμμα, βέβαια, συνοδευόταν από ένα λογύδριο αναλόγου ύφους, το οποίο άρχιζε κάπως έτσι:

«Όχι εκεί! Εκεί ανακυκλώνουμε το χαρτί».

Η φράση και το ύφος της προλαλήσασας καταδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι έχει γίνει δέκτης και αποδέκτης όλων των λανθασμένων πληροφοριών. Αλλά και κάτι ακόμα, νομίζω πιο ανησυχητικό. Δείχνει έναν άνθρωπο, που επειδή απλά ανακυκλώνει, πιστεύει πως ανήκει στην άρια φυλή και οι λοιποί πρέπει να βρούμε τρόπο να κρυφτούμε από πιθανό οικολογικό της Άουσβιτς.
Και φυσικά δε μου έκανε εντύπωση η χρήση α’ πληθυντικού, στη φράση της, «Όχι εκεί! Εκεί ανακυκλώνουμε το χαρτί».

Εμείς! Ανακυκλώνουμε!
Εμείς! Οι ευσυνείδητοι πολίτες, οι καλοί οικολόγοι.

Αφού στο μυαλό της υπάρχει το «εμείς», άρα θα υπάρχει και το «εσείς». Ο διαχωρισμός των ανθρώπων με …χαρακτηριστικά είναι γνώρισμα ρατσιστικής νοοτροπίας και κατ’ επέκταση φασιστικών καθεστώτων.

Ωστόσο, η ίδια, ανακυκλώνοντας, νιώθει σωτήρια για το περιβάλλον. Το μόνο, βέβαια, που κάνει είναι να διαλύει τις ενοχές της. Ενοχές για μια ρύπανση που έχει χρεωθεί, χωρίς βέβαια να την έχει δημιουργήσει.

Έχει επωμισθεί την υποχρέωση να επανορθώσει μια καταστροφή που άλλοι πραγματοποιούν, φυσικά απενοχοποιημένοι. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην κεντρική σελίδα γνωστής Μ.Κ.Ο. υπάρχει κομπιουτεράκι ενοχών. Μάλλον, όχι, δεν το λένε έτσι, το politically correct όνομά του είναι “CO2 calculator” .Φοβερό! Καταχωρίζεις στοιχεία όπως τα κυβικά του αυτοκινήτου σου, τις χιλιομετρικές αποστάσεις που διανύεις σε ένα χρόνο και την κατανάλωση ενέργειας στο σπίτι και η ετυμηγορία έτοιμη… guilty as charged!

E! λοιπόν, η δίκη είναι στημένη…

Ο οικολογικός φασισμός είναι προ των πυλών, με όλα τα παρελκόμενα. Η οικολογική υστερία, θα έχει τα ίδια αποτελέσματα που είχε και η υστερία με την τρομοκρατία. Μέτρα, νόμοι κι άλλοι νόμοι για την καταστρατήγηση των ελευθεριών των ανθρώπων.

Ωστόσο, ενδιαμέσως θα έχει σωθεί ο πλανήτης από τη ρύπανση;Γιατί;... Σώθηκε ο πλανήτης από την τρομοκρατία;

Κάθε εξουσία που βρίσκεται υπό κρίση κατασκευάζει μια απειλή και τη διογκώνει, με το αζημίωτο φυσικά. Νέα πεδία κερδοσκοπίας με αντικείμενο το περιβάλλον ...και οι πράσινες μπίζνες είναι γεγονός. Κάποιοι βρήκαν νέους τρόπους να κερδοσκοπήσουν στους φόβους μας.

Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιες είναι οι πληροφορίες που της αποκρύπτουν;

Γνωρίζει, άραγε, ποιο είναι το ποσοστό των εργοστασίων στην Ελλάδα, που χρησιμοποιούν φίλτρα προστασίας;

Κατά πόσο ισχύει η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» και όχι ο «ρυπαίνων την γλιτώνει»;

Γνωρίζει, άραγε, ότι η ανακυκλωμένη ύλη αγοράζεται σε χαμηλότερη τιμή από τις βιομηχανίες για να συνεχίζουν να παράγουν ρύπους; Και στην ουσία χρηματοδοτούνται ώστε να παράγουν με χαμηλότερο κόστος. Ο κάδος ανακύκλωσης που αντιμετωπίζεται με ευσέβεια από τους ευαισθητοποιημένους σε θέματα οικολογίας πολίτες έχει γίνει το χρυσό αποχωρητήριο των βιομηχανιών. Ποτέ άλλοτε αυτή η αγγλική παροιμία δεν ήταν τόσο επίκαιρη: One man’s garbage is another man’s treasure!

Γνωρίζει ότι η Ελλάδα πληρώνει 2,2 δις ευρώ ετησίως πρόστιμο για τον λιθάνθρακα;

Από όλα τα πολυεθνικά μονοπώλια, το πιο αλλοτριωτικό είναι το μονοπώλιο της ενοχής. Αν δεν κλείνεις το φως, αν δεν εξοικονομείς νερό και αν δε μετακινείσαι με μέσα μεταφοράς θα επέλθει η συντέλεια του κόσμου. Θα λιώσουν οι πάγοι, η θερμοκρασία του πλανήτη θα ανέβει και πολλά άλλα ζοφερά. Τα οποία η αλήθεια είναι ότι θα συμβούν. Αλλά και βέβαια δε θα φταις εσύ. Λες και δεν κάνουμε ήδη εξοικονόμηση εξαιτίας της οικονομικής μας κατάστασης.

Γνωρίζει, για τις εκκλησιαστικές περιουσίες πάνω σε δασικές εκτάσεις;

Για τούς λόγους αυτούς, μόνο ως υποκρισία μπορούν να χαρακτηριστούν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί «αειφορίας» ή περί «βιώσιμης ανάπτυξης» που εκτοξεύονται - ιδίως τη μέρα αυτή - από διάφορες κυβερνήσεις, επιχειρήσεις ή και οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού την ίδια στιγμή στήνουν το περιβάλλον «στα έξι βήματα» και το πυροβολούν...

Καπιταλιστική βαρβαρότητα και οικολογική ισορροπία είναι δύο έννοιες εντελώς ασυμβίβαστες...

...

Πίσω στο γραφείο, εγώ, η άλλη και ο κάδος ανακύκλωσης ανάμεσά μας.

Εγώ να την οικτίρω για τη θυματοποίησή της και αυτή να με οικτίρει για την ασυνειδησία μου.

Ο κάδος, αγέρωχος, στο διφορούμενο ρόλο του...

Κανείς δεν πείθει κανέναν, γιατί απλά η "άλλη" είμαι εγώ και εγώ η "άλλη".

Είμαι εγώ που θέτω τα ερωτήματα σ' εμένα.

Γιατί εγώ δεν έχω πεισθεί.

Γιατί από τη μια μιλάει μέσα μου ο Καζαντζάκης για το χρέος μου στη ράτσα:

-Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες " Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω!"

Και από την άλλη να αφοδεύουν στο πολύτιμο χαλί της πράσινης ευαισθησίας μας τα μυρωδάτα παράγωγα μιας κερδοφορίας ειδικά σχεδιασμένης για τις "ευαίσθητες" μύτες τους.

Και αυτός ο δυαδικός ...μονόλογος δε λέει να τελειώσει...